Dipteyim Sondayım

Şuan moralim oldukça bozuk.Kötüyüm.Bir yandan da Şebnem Ferah dinliyorum.Rock müziğe meraklı değilim ama bu kadın beni her zaman dinleyip ağlatmayı başarıyor yada ben ağlamaya hazırken onu açıp dinliyorum bilmiyorum.Gözyaşlarımın arasından gördüğüm kadarıyla bunu yazıyorum.

Bazen hiç sevilmediğimi düşünüyorum.Arkadaşlarım zaten sevmiyor onu bir kenara bıraktım artık.Bahsettiğim  kişi sevdiğim adam tarafından sevilmemek.Ben duyduğum aşktan eminim.O benim tek zayıf noktam.Karşı koyamadığım tek varlık.Ona ne kadar kızarsam kızayım konuşmadan duramadığım kişi.Beni ne kadar kırarsa kırsın ben onu bensiz bırakmam,teli bir kenara bırakıp onu habersiz bırakmam.DAYANAMAM.

Ama o ve onun sevme biçimi..Bana kızdığında beni habersiz bırakması,bensizliğe dayanabilmesi beni ciddi anlamda yıkıyor.Bir insan sevdiğiyle konuşmadan nasıl durabilir anlayamıyorum.Ama o bunu yapıyor.Seni senden çok seviyorum diyor ama bunu yapıyor.Anlamıyorum,anlayamıyorum..O ve onun prensipleri,etrafına ördüğü duvarlar..Bazen tamam diyorum aştım artık ben o duvarları ama sonra bir bakıyorum o duvar hala orada hiç bir değişme incelme yok.Ben ona hızla koşarken birden duvara çarpıveriyorum.İnciniyorum,kırılıyorum,yoruluyorum.

Korkuyorum o duvarları hiç aşamamaktan ona ulaşamadan onu kaybetmekten korkuyorum.Üzgünüm çok hemde..Of şebnem beni ağlatmak zorunda mısın:(