Mutsuz Post

Günlük karmaşa içinde farketmiyorum yada düşünecek vaktim olmuyo.Birşeylerle uğraşıyorum,birileriyle mesajlaşıyorum,birşeyler izliyorum.Sonra akşam oluyor,herkes inine çekiliyor(lafın gelişi) Ben yalnız kalıyorum..

Akşamları hiç sevmedim ben.Sevemedim.Küçükken; hava kararınca annem çıkar bağırırdı."haydi evli evine;köylü köyüne" Herkes evine çekilirdi.Ben yalnız kalırdım.O zamandan başlıyor bu nefret.O zaman başladı akşamları yalnız kalmam.

Büyüdüm.Ama hiç yaşıtlarım gibi olmadım.Çoğu yaşıtım geceleri sever.Geceleri daha mutlu,daha enerjik.Ben olamıyorum.Hava kararınca erkenden uyumak istiyorum ki hemen sabah olsun.

Gündüzleri daha özgürüm ben.Babam akşamları bir yere izin vermediği için böyle hissediyorum belkide bilmiyorum.Ama akşamları yalnızım ben.Karanlığım,Mutsuzum,Terkedilmişim..

Yine Bir akşam yazıyorum size bunu.Kimse yok şuan gene etrafımda.Kimsenin umru değilim şuan..Sevdiceğin bile..Bazen beni hiç sevmediğini düşünüyorum.Yılların verdiği alışkanlığım belkide.Belkide hiç aşık olmadı bana sadece öyle olduğunu sanıyor.O bir farklı çünkü.Aşk böyle birşey değil.Bence onun yaşadığı aşk değil.

Ben onun hislerini başka insanlarla karşılaştırmadım hiç.Ama kendimkiyle Çok kıyaslıyorum.Eğer benimki aşksa onunkinin adı aşk olamaz.Eğer onunkinin adı aşksa benimki aşktan kat kat üstte birşey olmalı.İlişkide bir taraf hep bir taraf daha çok seviyor değil mi?
Neden o taraf benim?Neden benim gibi aşık olamıyor bana?

Mutsuz Rapunzeliçenin Mutsuz Postunu okudunuz.Teşekkürler.